Interview Arne Nilis: “Ik stond met gokken op en ging er mee naar bed”

Arne Nilis werd op 27 februari 1991 geboren. In zijn jeugd speelde hij voetbal bij KRC Genk waarna hij in 2008 de overstap maakte naar Jong PSV. Daarmee trad hij in de voetsporen van zijn vader Luc Nilis die furore maakte bij de Eindhovense club van 1994 tot 2000.

Tijdens zijn periode bij PSV raakte Arne Nilis verslaafd aan gokken. Hij maakte de overstap van het fysieke casino naar het online casino, wat leidde tot een verslechtering van zijn situatie. Uiteindelijk wist hij zijn verslaving te overwinnen, maar dat kostte hem wel een reis naar Zuid-Afrika en tot op de dag van vandaag discipline.

In 2016 stuurde Arne Nilis een tweet de wereld in waarmee hij een traject startte om openheid te geven over zijn voormalige verslaving. In een interview met HUMO ^(€) heeft hij meer details gegeven over zijn verleden als gokverslaafde.

Op dit moment werkt Arne Nilis bij de verslavingskliniek Affect2U en zet hij zich als ervaringsdeskundige in om het taboe rondom gokverslaving te doorbreken, bewustwording te creëren en lotgenoten te coachen.

Wij spraken met Nilis over zijn opname in een afkickkliniek in Zuid-Afrika, de gokmarkt in Nederland en België, en zijn huidige werk als ervaringsdeskundige. Een openhartig gesprek met Arne Nilis.

Het doel-element is: '#informatie-blok-arne-nilis'

CasinoNieuws: Wat maakt je een ervaringsdeskundige op het gebied van gokverslaving? Wil je jouw verhaal delen?

Arne Nilis: Op school hoorde ik oudere jongens wel eens praten over sportweddenschappen. Aangezien ik uit een voetbalfamilie kwam, vond ik het allemaal heel interessant klinken en wilde ik het ook wel eens proberen.

Ik nam altijd een aantal euro’s mee naar school om iets in de kantine te kopen, maar op een gegeven moment gaf ik dat geld aan die oudere jongens om voor mij in te zetten in plaats van lunch te kopen. Op dat moment was ik 13 jaar oud.

“Ik groeide op in een gokcultuur, dus gokken was voor mij mijn drugs.”

Arne Nilis

Nadat ik een aantal keer met die oudere jongens mee was gegaan naar de krantenwinkel waar ze weddenschappen afsloten, zag de uitbater het uiteindelijk door de vingers dat ik nog te jong was. Zo kon ik rond mijn veertiende of vijftiende ook zelf weddenschappen afsluiten.

Ik begon het vaker en vaker te doen. Eerst nog maandelijks, later wekelijks. Ik deed het vooral om stoer te doen tegenover mijn vrienden. In die tijd was het nog echt onschuldig en puur voor het plezier en de spanning. Het had nog geen gevolgen op mijn dagelijks leven.

Op mijn zeventiende ging ik naar Eindhoven om bij Jong PSV te voetballen. In de kleedkamer werd er ook gepokerd, waardoor ik ook met dat spel in aanraking kwam. De jongens waar ik mee voetbalde bij Jong PSV gingen ook wel eens naar het casino en zo kwam ik voor het eerst in mijn leven in een casino terecht.

In het begin had ik ook voor mezelf een limiet gesteld. Ik nam € 100 mee en dat was het, meer zou ik niet uitgeven. Maar al snel liet ik dat limiet varen. Op een avond verloor ik € 500. Ik wilde dat verloren geld terugwinnen en zonder het aan mijn ploeggenoten te vertellen, ging ik terug naar het casino, in de hoop het geld terug te winnen. Maar die avond verloor ik voor het eerst bijna een maandsalaris.

Vanaf dat moment werd het gokken voor mij problematisch. Ik begon er steeds meer tijd en geld aan te besteden. Allemaal met de illusie dat ik het verloren geld terug kon winnen. Uiteindelijk raakte ik verstrikt in een vicieuze cirkel en bleef ik maar naar het casino gaan en meer en meer pokeren.

Het gokken kreeg vanaf dat moment een grote invloed op mijn leven. Mijn sportieve prestaties gingen achteruit en mijn gedrag werd ongepast. Ik begon te liegen en te manipuleren en verzweeg waar ik echt mee bezig was.

Al snel begon het ook invloed te hebben op mijn financiën. Op een gegeven moment gaf ik zeventig tot tachtig procent van mijn salaris uit aan gokken. Daarna werd het alleen nog maar erger. Ik begon steeds meer online te spelen, zodat ik ook buiten de openingstijden van het casino kon gokken. Uiteindelijk werd het online gedeelte mijn enige manier om te gokken. Met het casino in mijn broekzak hoefde ik niet eens meer naar het casino te gaan. Ik kon het nog geïsoleerder doen en het gemakkelijker verborgen houden voor anderen.

“In het gokken zocht ik mijn toevlucht voor alles wat er in de realiteit niet goed ging.”

Arne Nilis

Tegelijkertijd gebeurden er ook een aantal dingen in mijn persoonlijke leven. Mijn ouders gingen scheiden en mijn moeder kreeg borstkanker. Ondertussen lukte het me niet om als voetballer te slagen; ik bakte er eigenlijk niks van.

Door al die zaken waren er een heleboel emoties; ik had veel frustraties en verdriet waar ik niet goed mee om kon gaan. Naar de buitenwereld deed ik alsof alles goed met me ging, maar ik zocht mijn toevlucht in het gokken.

Alcohol en drugs hebben mij nooit iets gedaan. Ik ben ook niet opgegroeid in een cultuur waarin alcohol en drugs normaal waren. Ik groeide op in een gokcultuur, dus gokken was voor mij mijn drugs. In het gokken zocht ik mijn toevlucht voor alles wat er in de realiteit niet goed ging. Gokken was mijn manier om met bepaalde dingen om te gaan. Ik dacht ook dat het winnen van de jackpot de oplossing van mijn problemen zou zijn, wat natuurlijk niet zo is.

Ik stond met gokken op en ging er mee naar bed. Ik was eigenlijk niet meer aan het werk of aan het voetballen. Op een gegeven moment werd ik ontslagen omdat ik meerdere malen niet was komen opdagen, en met voetballen raakte ik keer op keer geblesseerd omdat ik mijn lichaam niet genoeg verzorgde. Ik had ruzie met iedereen en ik had overal schulden. Ik functioneerde eigenlijk niet meer.

“Ik stond met gokken op en ging er mee naar bed.”

Arne Nilis

Toen werd het voor mij heel donker. Ik zag geen uitweg meer en wist niet meer hoe ik al die problemen ooit kon oplossen. Ik had geen doel meer en dacht dat het misschien beter zou zijn om er gewoon uit te stappen.

Mijn redding is mijn moeder geweest. Ondanks haar terechte kwaadheid heeft ze altijd de deur op een kier gehouden voor als ik mij wilde laten opnemen. Ik sprak mijn donkere gedachten uit tegen haar en uiteindelijk ben ik op 7 februari 2016, iets meer dan zeven jaar geleden, opgenomen in Zuid-Afrika voor mijn gokverslaving. Vanaf dat moment veranderde eigenlijk alles.

Lees verder onder de foto

Hoe kwam je in Zuid-Afrika terecht?

Ik was al eerder bij een dokter en psycholoog geweest voor hulp, maar dat was ambulant. Er werd wel aan het probleem gewerkt, maar het lukte me nog niet om het onder controle te krijgen. In Bergen, België was het op dat moment alleen mogelijk om opgenomen te worden voor een alcohol- of drugsverslaving. Er was nog geen reguliere zorg voor gokverslaving beschikbaar in België.

Mijn moeder heeft me uiteindelijk naar Zuid-Afrika gestuurd. Die afkickkliniek had ze online gevonden. Ik kreeg de keuze om me in Nederland of in Zuid-Afrika te laten opnemen. Ik schaamde me zo erg dat ik niet meer onder de mensen durfde te komen en ze onder ogen te komen. Daarom koos ik ervoor om naar Zuid-Afrika te gaan, zo ver mogelijk weg.

“Toen werd het voor mij heel donker. Ik zag geen uitweg meer en wist niet meer hoe ik al die problemen ooit kon oplossen. Ik had geen doel meer en dacht dat het misschien beter zou zijn om er gewoon uit te stappen.”

Arne Nilis

Hoe zag dat traject er daar uit?

Het was een intensieve, residentiële behandeling waarbij ik geen contact had met de buitenwereld en geen enkele mogelijkheid had om te gokken. Ik had geen telefoon of laptop en werd volledig uit mijn context getrokken. We werkten daar in één-op-één gesprekken en groepstherapieën aan de onderliggende problemen.

Totdat ik naar Zuid-Afrika ging, ontkende ik eigenlijk altijd dat ik een gokverslaving had. Pas daar gaf ik het voor het eerst echt toe en begon ik het te accepteren. Ik was de enige daar met een gokverslaving. Ik leerde mensen kennen die verslaafd waren aan alcohol en drugs en herkende mezelf daar wel in. Het gedrag dat ik vertoonde was hetzelfde.

Ik voelde me altijd erg alleen met mijn probleem en onbegrepen. In Zuid-Afrika veranderde dat toen ik in contact kwam met andere verslaafden. Het was een veilige plek waar ik voor het eerst mijn emoties kon laten zien en kon voelen. Dat heeft me goed geholpen. In Zuid-Afrika is zo de basis gelegd voor een duurzaam herstel.

Duurzaam herstel?

Voor mij is gokken iets waar ik heel mijn leven controle over moet houden. Ik kan niet zomaar besluiten om morgen nog eens vijf euro in te zetten of om nog een avond met vrienden naar het casino te gaan. Dat werkt niet voor mij. Ik voel me machteloos ten opzichte van gokken. Voordat ik het weet, ben ik weer ongeremd aan het gokken en aan het liegen en manipuleren. De kans is groot dat ik mijn werk, gezin, en gezonde financiële situatie weer op het spel zet.

Feite Hofman zei dat hij aanvankelijk heel erg boos was op de goksites. Had jij dat ook met het casino of bijvoorbeeld met die krantenkiosk die jou wel liet gokken?

“Als ik een paar dagen niet gegokt had, kreeg ik al een mail waar ik bleef met een aantal gratis spins als beloning.”

Arne Nilis

Ik vind het vooral belangrijk om naar mijn eigen verantwoordelijkheid te kijken, maar natuurlijk voelde ik wel woede. Als je een beetje een overzicht krijgt van hoe het spel in elkaar zit wat gespeeld wordt door de sites… Als je ziet hoe ze je benaderden met mailtjes; gratis speelgeld, plezierreisjes, iPads… Ze proberen je in het circuit te houden. Als ik een paar dagen niet gegokt had, kreeg ik al een mail waar ik bleef met een aantal gratis spins als beloning.

Daar kwam ook een bepaalde wrok naar voren, ja. Waarom hebben jullie niet eerder ingegrepen? Los van het feit of dat gelukt zou zijn of niet. Waarom hebben jullie mij niet geconfronteerd met mijn gedrag, maar mij juist aangemoedigd?

In het begin was die wrok en die woede er absoluut. Ik had ook een wrok ten opzichte van andere personen, maar ik weet dat die woede alleen maar een gevaar voor mezelf was. Ik zette mijn eigen emotionele situatie daarmee op het spel. Vandaag de dag is dat totaal niet meer zo. Ik ben het met heel veel dingen niet eens hoe ze gelopen zijn, maar ik koester geen wrok en geen woede. Dat zou mijzelf alleen maar benadelen en niemand schiet er wat mee op, denk ik.

Hoe was het nadat je uit de kliniek kwam?

Ik heb uiteindelijk drie maanden in die kliniek gezeten. Ik had al heel snel de behoefte om iets met mijn verhaal te doen. Ik had me zo alleen gevoeld al die tijd en voelde dat ik dat kon doorbreken voor anderen met mijn verhaal. Er heerst een taboe en stigma rondom het hebben van een gokverslaving en alles wat ermee te maken heeft. Daar wilde ik echt iets mee doen, al wist ik aanvankelijk niet wat en hoe precies.

Ik heb me aangesloten bij een gezondheidszorginstelling en ben als vrijwilliger mee geweest met een aantal hulpverleners naar scholen waar ik lezingen gaf aan leerlingen. Dat heb ik uiteindelijk drie jaar als vrijwilliger gedaan.

Tegelijkertijd ben ik op zoek gegaan naar een opleiding om het kader wat breder te zien. Ik wilde met alle bagage die ik had anderen goed kunnen ondersteunen. Uiteindelijk ben ik gaan studeren als ervaringsdeskundige in de verslavingszorg en geestelijke gezondheidszorg. Die studies heb ik vier jaar gedaan waarna ik in 2019, dus vier jaar geleden, ben afgestudeerd.

In de loop der tijd heb ik heel veel mensen leren kennen. Ik werd ook al veel benaderd om mijn verhaal te doen. Uiteindelijk heb ik de stap gezet om zelfstandig aan de gang te gaan als spreker en herstelcoach.

Daarnaast werk ik sinds drie jaar fulltime in de verslavingszorg. Ik werk in de private verslavingskliniek Affect2U in Antwerpen waar we mensen residentieel behandelen voor alcohol-, drugs-, en gokproblematiek.

Zit aan dat verhaal doen voor de klas niet ook een gevaarlijke kant? Dat je kinderen bewust maakt dat gokken bestaat terwijl ze dat daarvoor nog helemaal niet op de radar hadden staan?

Voor mij draait het om het sensibiliseren en informeren van mensen. Gokken heeft gewoon een plaats in de maatschappij, net zoals alcohol en drugs. Ik vertel mijn verhaal niet om ze ervan te weerhouden. Ze gaan er sowieso mee geconfronteerd worden. Door mijn verhaal begrijpen ze hopelijk de mogelijke risico’s ervan. Het is belangrijk dat ze die kennen, los van het feit of ze het ooit gaan doen of niet.

Ik geef voorlichting aan de derde graad, dus aan zestien- tot achttienjarigen. Dat is mijn doelgroep. Ik schrik er altijd van als ik vraag hoeveel mensen in een klas met gokken bezig zijn. Vaak heeft 75 procent al wel eens gegokt. Zeker als ik zeg dat krasloten en crypto ook gokken zijn, dan schieten de handen de lucht in.

In Zuid-Afrika en nu in Antwerpen, worden mensen met drugs- en alcohol-verslaving volgens eenzelfde methode behandeld als mensen met een gokverslaving, zei je.

Ja, het gedrag is een manier om om te gaan met onderliggende trauma’s, disfunctionele relaties, moeilijkheden om emoties te reguleren, enzovoorts. Voor iedereen is dat anders, maar er is altijd wel iets.

En gokken komt dan vaak voor bij sporters omdat drugs of alcohol voor hun werk niet kan?

Gokken in een sportcultuur is sterk genormaliseerd. Teamsporters gokken vaker dan individuele sporters. Dat komt niet noodzakelijk door groepsdruk, maar eerder doordat gokken zo ingeburgerd is in de sportwereld, het lijkt er gewoon bij te horen. Alcohol en drugs maken hier geen deel van uit. Dat blijkt ook uit onderzoek.

Is dat niet tegelijkertijd ook een beetje een treurige vaststelling? Als het niet gokken was geweest waarvoor je was gevallen, dan zou je jezelf wellicht verloren hebben in een andere verslaving.

Ja, er zijn meerdere factoren die een rol spelen bij gokverslaving, waarvan de omgeving een belangrijke is.

Zelf heb ik ook wel eens alcohol gedronken en een joint gerookt, maar dat deed mij nooit veel. Toen ik begon met gokken, gaf dat mij direct een gevoel van ‘wow, dit is het’. Ik was er enorm in geïnteresseerd. Het gaf mij een kick en ik vond het gewoon een leuk spelletje, alleen ben ik het op een bepaalde manier gaan misbruiken.

Je zei dat je ook pokerde in je tijd bij Jong PSV. Zie je poker als een gateway richting het gokken?

Voor mij valt poker ook onder gokken, omdat er een gok-element in zit. Er is weliswaar ook een behendigheidselement, maar dat verandert mijn definitie niet.

Jarenlang minimaliseerde ik mijn probleem, omdat ik me heel erg vasthield aan het behendigheidselement in poker. Ik dacht dat ik poker onder controle had. Er waren vaardigheden bij betrokken, zo redeneerde ik. Maar de gokker in mij kwam vaak naar boven. Ik speelde lange tijd binnen de limieten van mijn bankroll, wat me meestal goed afging, maar er kwam altijd wel een moment waarop alle principes overboord gingen en de gokker in mij weer de touwtjes in handen nam. Bovendien kon ik niet naar de pokertafel lopen zonder de roulettetafel te passeren, bij wijze van spreken. Dat hielp ook niet.

“Het feit dat het rommelt, dat het chaos is, dat er veel met modder wordt gegooid, zie ik als iets positiefs.”

Arne Nilis

Pokeren had een grote impact op mijn leven. Ik was er dag en nacht mee bezig. Ik las boeken over het spel en reisde naar het buitenland om aan pokertoernooien deel te nemen. Het effect was uiteindelijk netto negatief op mijn sociale leven en mijn emotionele toestand. Pokeren droeg voor mij niet constructief bij aan mijn leven.

Hoe kijk je aan tegen de laatste ontwikkeling waarbij zowel in België als Nederland een reclameverbod voor gokken wordt ingesteld?

Het feit dat het rommelt, dat het chaos is, dat er veel met modder wordt gegooid, zie ik als iets positiefs. Het betekent dat het onderwerp op tafel ligt en dat er beweging is. We kunnen nog niet verwachten dat alles nu al perfect is, maar het is goed dat er wordt gediscussieerd en dat er mogelijkheden zijn om het te verbeteren.

Alle beslissingen die worden genomen, moeten bijdragen aan de bescherming van de spelers en het voorkomen van gokverslaving.

In Nederland wordt momenteel veel aandacht besteed aan de zorgplicht en de Kansspelautoriteit doet daar onderzoek naar. Momenteel doet iedereen het nog op zijn eigen manier, wat monitoring en controle lastig maakt. Er is nog geen kader, maar het staat in ieder geval op de agenda.

In België ligt die verantwoordelijkheid nog niet bij de operators, maar bij de spelers zelf.

In Nederland is er de afgelopen twee jaar veel vooruitgang geboekt op het gebied van de bescherming van de spelers, terwijl België daar nog steeds op achterloopt. Er zijn bijvoorbeeld limieten ingesteld en de leeftijdsgrens is omhoog gegaan. Dat zijn goede dingen, maar er is nog niet voldoende controle op de naleving ervan. Het is dan ook dubbel dat er maatregelen worden genomen, maar er beperkte controle is op de uitvoering ervan. In België worden ook alle Koninklijke Besluiten aangevochten, wat veel zegt over de situatie.

Zowel in België als Nederland wordt de kanalisatie opgevoerd als hét argument om niet te strikt om te gaan met gokreclames. Wat is jouw visie daarop?

Ik ben altijd voorstander geweest van kanalisatie: mensen die willen gokken en daar naar op zoek zijn, moeten gekanaliseerd worden.

“Het argument dat gokkers in het illegale circuit terechtkomen bij een reclameverbod vind ik flauwekul.”

Arne Nilis

Ik heb de afgelopen jaren in zowel België als Nederland gezien dat het aanbod van gokken overal zichtbaar was, letterlijk overal. In elke bus die je neemt, iedere voetbalwedstrijd die je bezoekt en ieder tv-programma dat je kijkt; overal zijn goksites te zien. Hierdoor bereik je ook mensen die misschien geen interesse hebben in gokken. Bovendien worden jongeren nog steeds gebombardeerd met deze reclames via sociale media, wat ik ronduit schandalig vind.

Het argument dat gokkers in het illegale circuit terechtkomen bij een reclameverbod vind ik flauwekul. Er is geen enkel onafhankelijk onderzoek dat dit ondersteunt.

Je gelooft er niet in?

Nee, deze maatregelen zijn niet bedoeld voor mensen die al een gokverslaving hebben. Die groep moet je daar echt volledig buiten zien. Alle maatregelen die er vandaag de dag zijn en moeten komen, zijn er vooral om gokverslaving bij mensen te voorkomen.

Lees verder onder de foto

In Nederland was het online gokken voor 1 oktober 2021 niet legaal en reclame mochten ze in de jaren ervoor al niet meer maken. Toch werd er heel veel gegokt in Nederland, zeker voor € 750 miljoen per jaar. Dat waren dan vooral mensen die gokten voor hun plezier zonder gokverslaafd te zijn. Spreekt dat dan niet jouw stelling tegen dat alleen gokverslaafden richting het illegale circuit gaan?

Begrijp me niet verkeerd; ik ben absoluut voorstander van het reguleren van online gokken. Maar ik vind dat de kanaliseren-kaart te veel en te snel wordt getrokken. Eigenlijk zeggen de gokbedrijven dat je gokken overal zichtbaar moet maken op alle mogelijke platformen en kanalen omdat anders de kanalisatie niet werkt. Met dat stuk ben ik het niet eens.

“Ik ben absoluut voorstander van het reguleren van online gokken.”

Arne Nilis

In Nederland is ongerichte reclame binnenkort verboden. Gerichte reclame blijft toegestaan. Daar kan je je dus wel in vinden?

Ja, absoluut. In Nederland mag je nog twee jaar sportclubs sponsoren. In België is het binnen vijf jaar volledig afgebouwd, dus in 2028 zal er geen sponsoring van sportclubs meer mogelijk zijn. In die zin denk ik wel dat we een goede richting opgaan. Onlangs hebben enkele Belgische sportfederaties echter aangekondigd naar de rechtbank te trekken tegen dit verbod.

Jij kent zowel de Belgische situatie als de Nederlandse situatie heel goed. Zijn er dingen die wij van elkaar kunnen leren?

Het klinkt misschien een beetje raar, want online gokken werd in België al in 2010 gereguleerd, maar ik denk dat België vooral veel kan leren van Nederland. Hoe er bij jullie gekeken wordt naar de problematiek en hoe er nagedacht wordt over oplossingen, is beter dan in België.

De zorgplicht, indien deze goed wordt uitgevoerd, draagt bij aan een betere bescherming van de speler. Het spelgedrag van mensen monitoren en spelers contacteren om te checken hoe het met ze gaat, een gesprek met ze voeren, en desnoods blokkeren van de website en doorverwijzen naar hulp. Van al deze dingen kunnen we in België nog wat leren.

Wij hebben maatregelen genomen zoals het verhogen van de leeftijdsgrens, het verlagen van de limieten en het verbieden van reclame. Maar er zijn nog altijd achterdeurtjes voor die limieten. Hetzelfde systeem wordt ook gebruikt in gokkantoren maar niet in krantenwinkels, bijvoorbeeld.

Ik hoop wel dat ze in België iets aan de zorgplicht gaan doen en gaan samenwerken met ervaringsdeskundigen, waar in Nederland in ieder geval ontwikkelingen zijn.

Ik heb daar trouwens wel dubbele gevoelens bij, want je legt de verantwoordelijkheid bij een operator. Dat vind ik altijd een beetje bizar. In Nederland ben ik betrokken bij dat vraagstuk als ervaringsdeskundige. Mijn aanwezigheid zorgt voor discussie omdat ik er anders over denk dan anderen. Dat zorgt in ieder geval voor een groter bewustzijn met betrekking tot het onderwerp. Daarom is het belangrijk om een beroep te doen op ervaringsdeskundigen. Het is goed als er iemand is die tegen de schenen trapt en zorgt voor een discussie en een ander perspectief.

Lees verder onder de foto

De werknemers van de aanbieders hebben echt niet de intentie om andere mensen de vernieling in te helpen. Ze zijn vaak heel geïnteresseerd in wat ik te zeggen heb en willen graag weten hoe ze kunnen bijdragen. Ik zie ook dat het stuk verantwoord spelen breder en breder wordt uitgedragen. Responsible Gambling begint echt wel een cultuur in te nemen binnen een operator. Ik zie dat als iets positiefs. Alleen de naam moet nog veranderd worden naar Gambling in plaats van Gaming.

“Ik zie het echt als mijn verantwoordelijkheid om mensen bewust te maken van de gevaren van de praktijk die hun bedrijf faciliteert.”

Arne Nilis

Zie jij dat ook als jouw verantwoordelijkheid? Dat bewustzijn creëren en zorgen dat de zorgplicht op de agenda staat?

Ja. Als het gaat over de samenwerkingen die ik vandaag de dag heb met de operators, dan moeten ze een stukje tegemoetkomen aan mijn visie en mijn missie. Als ik personeel van een aanbieder mag toespreken, dan zorg ik voor een groter bewustzijn. Ik neem mensen mee in het verhaal van hoe iemand aan de hand van een gokverslaving door zijn knieën kan gaan en blij mag zijn dat hij het überhaupt nog kan navertellen. Dat opent vaak de ogen bij mensen.

Ik zie het echt als mijn verantwoordelijkheid om mensen bewust te maken van de gevaren van de praktijk die hun bedrijf faciliteert. Zij moeten dan voor zichzelf nagaan of zij dat ten opzichte van zichzelf kunnen verantwoorden.

Je hebt dus niet het idee dat bedrijven alleen een vinkje willen plaatsen door jou uit te nodigen. Of een positief PR-moment creëren door jou te laten spreken? Ik heb het idee dat de beslissingen die op het hoogste niveau gemaakt worden, niet altijd stroken met wat er naar de buitenwacht wordt gecommuniceerd.

Ja, dat klopt. Dat is het mes dat aan twee kanten snijdt.

“De afdeling RG hoeft minder en minder verantwoording af te leggen waarom een speler wordt afgesloten.”

Arne Nilis

Maar uiteindelijk creëer ik ergens bewustzijn. Of dat er nu direct uitkomt of zijn weerslag pas later kent, ik ben in dialoog met mensen. Als er wordt nagedacht over een marketingcampagne, zit er in ieder geval iemand aan tafel met een andere stem als ze mij uitnodigen. Dat vind ik een meerwaarde, los van wat er uiteindelijk besloten wordt. Je hebt altijd invloed, hoe klein of groot dan ook.

Ik zit daar ook alleen maar om advies te geven. Wat ik vandaag de dag zie, is dat Responsible Gaming meer en meer zijn eigen tak begint te vinden binnen een organisatie. De afdeling RG hoeft minder en minder verantwoording af te leggen waarom een speler wordt afgesloten. Tegenwoordig is dat eerder andersom; nu moet de afdeling RG zich verantwoorden waarom iemand niet is uitgesloten als die te veel vergokt. Ik denk wel dat dat een vooruitgang is. Twee jaar geleden moest de beslissing om iemand te mogen uitsluiten nog van een andere afdeling komen, tegenwoordig kan de afdeling RG dat bijna overal zelf.