Dinsdag 26 maart 2024

Speel bewust

Interview Tobias Peters – eindelijk weer in Nederland

Tobias Peters

Eind 2019 ging pokerspeler Tobias Peters op reis naar Azië, om toernooitjes te spelen en wat van de omgeving te zien. Pas bijna twee jaar later is hij eindelijk weer terug in Nederland. Niet alleen heeft hij wat cashes in verre landen op zijn naam, Peters is huiswaarts gekeerd met een Russische vriendin en als trotse vader van een zoon. Vandaag op CasinoNieuws.nl zijn verhaal.

Frank Op de Woerd: Je hebt altijd al gereisd en in verre landen gespeeld. Maar je laatste avontuur is wel van een hele andere orde.

Tobias Peters: Ik ben in februari 2019 samen met mijn broer naar Azië gegaan. Het plan was om vijf weken door Thailand en Vietnam te reizen. Dat was puur als vakantie, ik ging er niet heen om te pokeren.

Op het tropische eiland Phu Quoc in Vietnam kwam ik een meisje tegen, een gids op het eiland. Die vier dagen die ik daar met mijn broer was, heb ik eigenlijk helemaal met haar doorgebracht. Het klikte gewoon zo goed. Maar eerlijk gezegd was dat wel met het idee “Zij werkt hier, ik ben straks in Nederland. Wij gaan elkaar hierna waarschijnlijk niet meer zien.”

“Het plan was om maximaal een half jaartje in het buitenland te zijn, maar door corona zijn we ruim anderhalf jaar in Vietnam gebleven.”

Tobias Peters

Daarna miste ik haar toch wel heel erg. Dat is eigenlijk heel raar na vier dagen, maar het kan echt. Toen ik weer thuis was hadden we heel veel contact over de telefoon. Op een gegeven moment zag ik een pokertoernooi in de Filipijnen en omdat ik toch al een vakantie gepland had naar Japan, wilde ik die twee landen graag combineren. Ik heb haar toen gevraagd of ze mee wilde gaan en dat wilde ze wel.

Ik ben toen eerst drie weken naar Japan op vakantie gegaan en daarna naar de Filipijnen voor dat toernooi. Het was weer meteen zo leuk met haar. Daarna hebben we nog vakanties gedaan naar Cyprus, naar Moskou, Sochi, Turkije, en meer. Naar Nederland kon ze niet komen. Zij is van Russische afkomst en voor Russen is het heel moeilijk om een visum te krijgen. Dan maakt het niet uit of je werk en een huis hebt, in misschien wel 98% van de gevallen is het antwoord “Nee, je krijgt hier geen visum.” Wij waren al een aantal maanden bezig om een visum te krijgen, maar we kregen het gewoon niet voor elkaar. En omdat we toch graag bij elkaar wilden zijn, besloten we om na de MCOP in 2019 vier tot zes maanden te gaan reizen door Azië. Dat zou ik dan gaan combineren met pokeren.

We begonnen in Taiwan voor twee weken en daarna zaten we twee weken in Vietnam. Ik ben toen voor drie weken alleen naar Australië gegaan, voor de Aussie Millions in januari 2020. Mijn vriendin Elena kon niet mee, want voor Australië is het voor haar nagenoeg onmogelijk om een visum te krijgen. Dus zij verbleef in Vietnam in die tijd. Haar moeder was daar ook.

Na de Aussie Millions zijn we samen naar Indonesië gegaan, waar we een maand hebben gereisd. Mijn broertje en zijn vriendin kwamen daar ook heen en met zijn vieren hebben we uiteindelijk voornamelijk op Bali gezeten.

Mijn vriendin en ik zijn daarna naar Zuid-Korea gevlogen en toen kwam corona. Zuid-Korea was, qua besmettingen, na China het heftigste was in die tijd, dus daar wilden we zo snel mogelijk weer weg. Uiteindelijk hebben we besloten weer naar Vietnam te gaan, want daar was helemaal geen corona. Overal ter wereld zag je het erger worden, met name in Europa, maar in Vietnam was daar absoluut geen sprake van. We hadden geen reden om terug naar Nederland te gaan – zeker niet toen er steeds meer restricties werden ingevoerd – dus we zijn in Vietnam gebleven. Het originele plan was dus om maximaal een half jaartje in het buitenland te zijn, maar door corona is dat enorm uitgelopen. Uiteindelijk zijn we ruim anderhalf jaar in Vietnam gebleven.

Denk je dat het er echt niet was in Vietnam, of werd er simpelweg minder getest?

Ik ben geen expert dus zeker weten doe ik het niet. Maar ik denk dat het relatief laag aantal gevallen te maken heeft met het feit dat ze zich juíst in de beginfase er zoveel meer druk om maakten dan in Europa. Dat is – denk ik – hoe Vietnam corona zoveel langer buiten de deur heeft weten te houden.

Toen wij aankwamen in Vietnam deed de rest van de wereld nog vrij laconiek over corona, maar daar was het al heel serieus. Op het moment dat we met het vliegtuig in Vietnam aankwamen, werden we direct allemaal in een aparte ruimte geplaatst. Niemand mocht plots meer Vietnam in, tenzij je drie weken in quarantaine gingen. We hadden de keuze: terugvliegen naar Zuid-Korea, naar ons thuisland vliegen, of drie weken in quarantaine.

Even later werd zelfs heel Vietnam gesloten voor toeristen. Op die manier hebben ze het ook buiten de deur weten te houden denk ik.

Maar jullie zijn dus wel drie weken in quarantaine gegaan?

Nou, dat is nog een grappig verhaal. We wilden niet terug naar Zuid-Korea, want we wisten niet hoe het zich daar ging ontwikkelen. Maar we wilden ook niet terug naar huis, want zij kon Nederland niet in omdat ze nog steeds geen visum had.

We wilden onze rondreis toch voortzetten, dus zeiden we tegen elkaar “Laten we maar quarantaine doen.” We waren echt de enige van het hele vliegtuig die daarvoor gingen, de rest koos er allemaal voor om terug te gaan naar eigen land.

“Toen de infecties toenamen, zijn we gelijk weggegaan.”

Tobias Peters

Uiteindelijk werden we naar buiten gebracht en zeiden ze “Oke, ga maar naar je hotel.” Daarmee was het klaar. Ik hoefde niet eens door te geven naar welk hotel ik ging, we hoefden niet eens echt in quarantaine. In die beginfase wisten ze zelf ook niet hoe ze ermee om moesten gaan. Dus wij zijn gewoon naar ons hotel gegaan, wat ik ter plekke boekte, en daar zijn we verbleven.

Het werkt ook mee dat het hele leven in Vietnam zich in de buitenlucht afspeelt. Het is een heerlijk klimaat – het is bijna het hele jaar door 30+ graden – dus iedereen doet alles buiten en er is dus goede ventilatie. Daarom vond ik het wel logisch dat het virus daar niet echt voet aan de grond kon krijgen in het begin. Maar nu gaat het sinds twee maanden wél heel erg hard daar, dus het zegt ook niet alles.

Een maand voor ons uiteindelijke vertrek hadden wij eindelijk het Schengenvisum gekregen voor Elena en onze zoon Oscar. Dus toen de infecties toenamen, zijn we gelijk weggegaan.

In Ho Chi Minh zijn ze al twee maanden bezig met zulke strenge maatregelen. Het is een stad van bijna 9 miljoen inwoners en alles is afgesloten. Mensen mogen alleen naar buiten voor noodzakelijke dingen; voor de supermarkt en het ziekenhuis. Voor de rest zitten ze al twee maanden binnen. Foodtaxi’s mochten niet meer rijden, en gewone taxi’s ook niet. We waren echt bang dat we niet eens meer bij het vliegveld konden komen. Gelukkig is dat allemaal goed gegaan. We zijn echt op een perfect moment weggegaan.

En ze hebben er ook nog wateroverlast gehad, toch?

Tien maanden per jaar is het er een heerlijk klimaat, 30+ graden. Die andere twee maanden per jaar is het regenseizoen. De riolering is niet zo goed als in Europa, dus op het moment dat het hard regent, staat het water meteen heel hoog. Maar vaak is het na een paar uurtjes in de grond getrokken en is het water weer weg. Nu was het alleen het extreemste regenseizoen in twintig jaar, met zestien of zeventien tyfoons. Ik heb af en toe filmpjes gemaakt van hoe hard de wind tekeer ging. De schade die aan stranden is aangericht, is enorm. Hele restaurants en stukken hotels zijn weggeslagen door de zee. Je ziet dan ook hoe erg de Vietnamezen samenwerken, hoe snel ze stranden verstevigen. Het is mooi om te zien hoe goed ze dat allemaal samen doen.

Jij komt natuurlijk uit Nederland, je vrouw uit Rusland, maar op een gegeven moment krijgen jullie ook een zoontje, geboren in Vietnam. Voelt Vietnam dan ook als een tweede thuis, omdat jullie er zo lang hebben gezeten?

Voor ons blijft Vietnam natuurlijk altijd speciaal. Weet je wat het is: we hebben het er heel lekker gehad de afgelopen anderhalf jaar. We zagen de hele wereld met restricties en wij konden doen en laten wat we wilden. Het levensonderhoud is daar heel goedkoop. Het was perfect. Maar op het moment dat we weg wilden en we te maken kregen met documentatie en visa in orde proberen te krijgen, was dat wel echt een drama.

Het voelt niet echt als ons thuisland. Maar het heeft wel een speciale plek in ons hart, ja. Ik kwam terug in Nederland en dat voelde meteen weer heel normaal. Nederland is gewoon mijn land. Mijn familie en mijn vrienden wonen hier, dus het is fijn om weer hier te zijn.

Mijn vriendin Elena reisde hiervoor ook al heel veel, dus zij is gewend om zich aan een nieuwe cultuur aan te passen. Hier in Nederland zit ze nu een klein maandje en ze vermaakt zich perfect. Ze is heel snel gewend, alleen de Nederlandse taal moet ze zich nog eigen maken. Maar ze is gemotiveerd, dus het gaat goed komen. Nederlands is moeilijk, maar ik heb Russisch geprobeerd en die taal is nog veel moeilijker. Als je eenmaal Engels kan, is Nederlands makkelijker te leren dan Russisch.

“Wij wilden Oscar eigenlijk geboren laten worden in Nederland maar we kregen het simpelweg niet voor elkaar.”

Tobias Peters

Jullie zoon Oscar is in Vietnam geboren. Was dat het idee al vanaf het begin?

Op het moment dat we wisten dat we in verwachting waren, was het onze wens om naar Nederland te gaan. Wij wilden Oscar eigenlijk geboren laten worden in Nederland. Dat was vooral met de gedachte dat de service en de ziekenhuizen in Nederland veel beter zouden zijn. Maar Elena had nog geen Nederlands visum, dus wij konden nog niet naar Nederland toe.

We hebben daar heel veel contact gehad met de Nederlandse ambassade, met IND (Immigratie- en Naturalisatiedienst, red.), en met het Ministerie van Buitenlandse Zaken. We hebben alles geprobeerd om een visum te krijgen, maar corona vertraagde ook heel veel processen. We kregen het simpelweg niet voor elkaar. Mijn advocaat heeft ook bij de rechtbank geprobeerd te regelen dat onze zoon bij geboorte gewoon Nederlands is, omdat ik de vader ben. Maar ook dat kregen we niet voor elkaar.

Op een gegeven moment hebben we de hoop op gegeven om het voor de bevalling geregeld te krijgen. We vonden een heel goed ziekenhuis in Vietnam waarmee we een contract hebben afgesloten. Ik denk niet dat we in Nederland betere service hadden kunnen krijgen. Alles was perfect; alles was heel hygiënisch en er was zelfs een internationale tolk bij die alles vertaalde.

Naar Rusland gaan om Oscar daar geboren te laten worden was geen optie?

Nu je het zegt, maar daar hebben we het eigenlijk nooit over gehad. Het was Nederland of Vietnam voor ons. Uiteindelijke hadden we de wens om naar Nederland te gaan en daar te wonen. Het is eigenlijk heel raar dat ik nooit heb nagedacht over Rusland.

Na de bevalling was het zo geregeld om naar Nederland te komen met zijn drietjes?

Na de bevalling kwam weer een hele nieuwe papierwinkel. Je hebt met zoveel instanties te maken. Want naast de instanties die ik al noemde, had je nu ook te maken met het overheidskantoor in Vietnam – de People’s Committee – en met de Russische ambassade. Het was een hoofdpijndossier kan ik je vertellen. We moesten van hot naar her, alles liep mis, maar uiteindelijk is het gelukkig gelukt. Het is een klein wonder dat het is gelukt, omdat de IND op laatste moment een uitzondering voor ons heeft gemaakt en Elena en Oscar een visum heeft toegewezen.

Van een half jaar voor tot een half jaar na de geboorte van Oscar zijn we aan het touwtrekken geweest met het papierwerk tussen vijf verschillende instanties. Die wilden allemaal niet van hun eigen richtlijnen afwijken en verantwoording nemen. Dat is zo vermoeiend, tijdrovend en het kost een hoop geld, elke keer al die aanvragen.

Tobias Peters, zijn vriendin Elena, zoon Oscar, hun hond, en koffer op de scooter in Vietnam

Tobias Peters over de verschillende speelstijlen van pokerspelers in Azië

Er zijn met name grote verschillen in agressiviteit en passiviteit. Als je bijvoorbeeld Azië bekijkt, waar ik de laatste keer heb gespeeld, dan zitten die twee type spelers daar veel verder uit elkaar. Er wordt heel veel ingelimpt en dan zijn er een paar spelers die over agressief zijn, die alles willen driebetten, die alles raisen, dus de tegenstellingen zijn heel groot.

Verschillen tussen spelers uit verschillende landen in Azië heb ik zelf niet bewust meegemaakt. Men zegt wel dat in de Filipijnen veel vals wordt gespeeld; dat mensen gewoon tijdens handen aan het praten over wat ze hebben en dergelijke.

Mijn ervaringen in Vietnam zijn heel positief. Ze proberen daar heel professioneel het toernooi te organiseren. Er mag ook niet Vietnamees worden gepraat; alles moet in het Engels. Het enige is dat de rake nog hoog is in Vietnam, omdat alles vrij nieuw is. Over toernooien is het heel normaal dat er 20% rake gehanteerd wordt, zeker op goedkopere toernooien. Pas als je naar dure toernooien gaat, dan gaat het richting de 10% of 12%.

Heel veel van die Aziatische landen zijn ongeveer hetzelfde niveau. Als je bijvoorbeeld Europeanen een 8 geeft, zullen zij daar een 5 zijn qua niveau. De beste spelers komen dan nog uit Taiwan. Daar wordt al veel langer gepokerd dus het niveau ligt daar een heel klein beetje hoger, maar nog steeds ruim onder het niveau in Europa.

Daar wil je ook niet bezig mee zijn toch? Niet als je vrouw zwanger is en niet als je zoontje net geboren is.

We hadden toch niet heel veel te doen behalve vakantie vieren, maar het was zeker niet mijn favoriete tijdverdrijf. Op een gegeven moment stonden we al op het vliegveld met onze bagage in een stad die helemaal afgesloten was. We waren al blij dat we een illegale taxi hadden gevonden die ons naar het vliegveld wilde brengen. Toen hoorden we plots dat we toch niet het land uit mochten omdat Oscar geen Vietnamees visum had in zijn paspoort. Dat was echt belachelijk op het moment dat je het land wilt verlaten. Ons was namelijk altijd verteld dat hij geen visum nodig had, omdat hij in Vietnam is geboren. Ik heb alles geprobeerd, maar ik kreeg de douaneambtenaar niet op andere gedachte. Dan zakt de moed je wel in de schoenen omdat we dachten eindelijk al het papierwerk op orde te hebben. We hadden geen appartement meer en alle hotels waren gesloten in Ho Chi Minh. Stonden we dan.

Gelukkig kwam uiteindelijk alles goed en twee weken later konden we opnieuw een vlucht boeken. Maar voor onze hond moest ik opnieuw weer allemaal papieren aanvragen. En dat in een stad die helemaal is afgesloten. Nieuwe papieren, nieuwe PCR-test, het was een klein drama. Maar we zijn er gelukkig doorheen.

Je hebt er een behoorlijke tijd gezeten uiteindelijk. Heb je daar nog gepokerd?

Omdat er in Vietnam nagenoeg geen corona was, gingen de series daar gewoon door. Eens in de twee maanden had je een serie in de steden Phu Quoc – waar je een groot casino had – , Na Chang, in Hanoi, en in Ho Chi Minh. En elke twee maanden had je ergens een relatief grote toernooiserie, voor Vietnamese begrippen dan. Je hebt dan een high roller van rond de €1.000 of €1.500 en het Main Event was dan vaak rond de €500 of €600. Ik ben naar eentje in Hanoi en eentje in Na Chang geweest.

Ik heb een tijdje online gespeeld, met wisselend succes. Er zaten een paar leuke scores bij, maar in totaal zal het zeker niet winstgevend zijn geweest. Ik denk een beetje verliesgevend. Online poker blijft gewoon niet mijn ding. Het leukste blijf ik live poker vinden en daar kijk ik dan ook weer echt naar uit.

Ik vond het heel leuk om in Vietnam te spelen, maar daar spreken negen van de tien spelers geen Engels. En je kent mij, wat ik leuk vind is een beetje ouwehoeren aan tafel, een beetje gezelligheid. Dat is het mooie van live pokeren voor mij; dat je niet alleen heel veel extra informatie hebt, maar ook een gezellige middag of gezellige dagen hebt aan de pokertafel. Dat miste ik een beetje in Vietnam en daarom ben ik ook niet meer veel naar die pokerseries gegaan.

Nadat m’n zoon was geboren, heb ik dat sowieso niet meer gedaan natuurlijk. Op het moment dat je vader bent, wil je het liefst zo dicht mogelijk bij je vriendin en kind zijn. Ik vond het heerlijk! Lekker met z’n drietjes naar het strand en lekker in de stad restaurantjes pakken. Alles kon gewoon. Dus ik heb daarna geen pokerkaart meer aangeraakt.

Het is misschien niet helemaal mijn zaak, maar is het niet heel erg duur om zo lang weg te zijn?

Het levensonderhoud in Vietnam is relatief goedkoop. Ik denk alles bij elkaar – inclusief huur, eten en drinken, scooterhuur, en alles wat we wel niet meer deden – dat we maandelijks $1.000 a $1.200 dollar kwijt waren.

Dat is nog wel eventjes vol te houden dus.

Ja, dat is lang vol te houden inderdaad.

“Ik heb een tijdje online gespeeld, met wisselend succes. Ik denk een beetje verliesgevend. Online poker blijft gewoon niet mijn ding.”

Tobias Peters

Maar toch ben je weer naar Nederland gegaan.

Het was gepland om vier tot zes maanden te gaan, maar dat werd dus een stuk langer. Maar zeker naarmate de infecties daar toenamen, en de restricties daarop volgden, wilden we daar niet zitten. Er zijn nogal mensen die zich verzetten tegen de restricties hier in Nederland, maar de restricties daar zijn drie keer zo erg. In Ho Chi Minh mogen mensen de deuren gewoon echt niet uit. Ze mogen niks doen, ze kunnen niet eens werken. Veel mensen in Nederland hebben dan nog wel een buffertje waarvan ze nog een tijdje kunnen leven, maar die mensen daar leven echt van dag tot dag. Die verkopen eten en drinken op straat. Die strenge restricties zijn nu anderhalve maand van kracht en je ziet echt dat er heel veel mensen in Vietnam in de problemen komen.

Dat is heel treurig. We hebben zoveel vriendelijke mensen ontmoet en zoveel nieuwe vrienden gemaakt in Vietnam. Dat gun je die mensen niet. Ze zijn met heel weinig tevreden, maar als ze geen mogelijkheid krijgen om geld te verdienen, dan weet je niet wat er met mensen kan gebeuren. Ze helpen elkaar wel, maar met name familie helpt elkaar. Dus als je geen familie hebt, dan red je het niet.

Tobias Peters met zijn zoon Oscar
Tobias Peters met zijn zoon Oscar en hond Balou

Toen ik je leerde kennen, speelde je parttime en werkte je nog gewoon bij Capgemini. Nu speel je alweer een tijd fulltime. Wil je fulltime blijven spelen nu je vader bent en dus nog meer verantwoordelijkheden hebt?

Als we straks weer in Europa overal kunnen pokeren – hoop ik – dan komt dat wel weer terug en dan zul je me ook regelmatig zien. Maar ik ga niet meer zoveel pokeren als voorheen, want ik wil m’n gezinnetje niet zo vaak missen.

Ik ga nu waarschijnlijk een paar keer per week cashgamen hier in de buurt. En dan ga ik waarschijnlijk eens per per twee maanden eens een weekje naar een toernooiserie. Dat is een beetje het idee.

“Op het moment dat ik zou solliciteren, zou ik binnen een paar dagen weer een baan hebben, denk ik.”

Tobias Peters

Dus je gaat voorlopig niet terug het bedrijfsleven in?

De komende maanden wil ik eerst weer een beetje gaan pokeren. Ik wil na twee jaar niet in Europa te hebben gespeeld eens kijken hoe de pokerwereld nu is. Over een jaar of twee wil ik ook weer gaan werken, ook met het oog op het aanvragen van een hypotheek. Want met de huidige prijzen kan ik niet in één keer contant een huis betalen, dat kan ik je wel zeggen.

Zou je het kunnen, weer een normale baan beginnen?

Het zal heel lastig zijn om me aan te passen. Ik zou pas echt weer werken op het moment dat ik daar gemotiveerd voor ben. Dan komt de motivatie om je werk goed te doen vanzelf weer. In het werk wat ik deed – dat was dan binnen de IT – wordt je niet op uren afgerekend, dus het is niet zo strikt.

Er is momenteel nog heel veel vraag in de IT en ik krijg nu nog steeds veel mailtjes van headhunters. Op het moment dat ik zou solliciteren, zou ik binnen een paar dagen weer een baan hebben, denk ik.

Dus je hebt altijd nog iets om op terug te vallen.

Ik heb gewoon een goed afgeronde studie als ingenieur in technische bedrijfskunde en ik heb tien jaar werkervaring. Dus daar kan ik altijd op terugvallen. Je verdient er wel redelijk geld, maar het valt in het niets met wat er in poker mogelijk is. Daarom ben ik ook toentertijd gestopt met werk; omdat ik meer plezier had in poker en er meer mee verdiende.

Top 10 spelers met cashes in meeste verschillende landen

#spelerlanden
1Casey Kastle45
2Lars Jurgens43
Miroslaw Klys43
4Corbin White35
5Andy Hills31
6Henri Ovaska28
7Katsuhiro Muto27
8Manig Loeser25
Steve O’Dwyer25
10Tobias Peters24

Tobias Peters cashte in Australië, de Bahama’s, België, China, Cyprus, Denemarken, Duitsland, Engeland, Frankrijk, Ierland, Italië, Macau, Malta, Marokko, Nederland, Oostenrijk, Panama, Roemenië, Rusland, Spanje, Taiwan, Tsjechië, in de Verenigde Staten, en in Zuid-Korea.

Je ging onder andere naar Azië om wat vlaggetjes te verzamelen op je HendonMob. Is dat nog steeds belangrijk voor je?

Voor corona was ik echt fulltime met poker bezig. Als je zo met iets bezig bent, is het goed om doelstellingen voor jezelf te hebben. Je gaat niet zo vaak die grote klapper pakken of het toernooi winnen, dus cashen is wat dat betreft een gemakkelijker te bereiken doel. Ik vond het fijn om extra doelen te hebben zoals het aantal vlaggetjes of aantal unieke vlaggetjes.

Toen we elkaar spraken op de MCOP in 2019, zei ik nog “Nu ga ik op vlaggetjesjacht. In de top 10 komen!” Dat is volgens mij gelukt. Ik heb een paar maanden voor het laatst gekeken en toen stond ik in de top 10.

Heeft je vriendin Elena iets met poker?

Toen ik de finaletafel van het hoofdtoernooi haalde in Taiwan, heeft ze de hele finaletafel lang met heel veel aandacht bekeken. Ze vond het echt fantastisch. Ze bestudeerde echt mijn tegenstanders en vond dat heel intrigerend.

Ze snapt het idee van het spelletje wel, maar kent de regels nog niet precies. Ze vindt het heel leuk dat ik het doe en motiveert me ook door dingen te zeggen als “Ja, ga weer pokeren. Ga naar een homegame of ga naar een casino om daar te cashgamen, want ik weet hoe leuk je het vindt.” Ze heeft hier thuis ook al mijn trofeeën uitgepakt en uitgestald, puur om me weer te motiveren.

Misschien ga ik eind van de maand, als alle zaken een beetje geregeld zijn, naar Rozvadov om daar een paar toernooien spelen. Ze stimuleert me echt om te gaan. Het gaat niet eens om het geld winnen, maar om het doen wat je leuk vindt. Dus dat vind ik wel heel erg fijn.

Als Oscar wat ouder is, ga je hem dan poker leren?

Daar vraag je wat. Ik hoop niet dat hij poker-professional wil worden, laat hem maar professioneel tennisser, of dokter, of piloot worden. Maar als hij het wil leren dan is dat prima. Hij heeft vrije keuze om te doen wat hij wil, uiteindelijk mag hij het helemaal zelf bepalen.

Honkbal je nog?

Op vrijdagochtend kwamen we aan in Nederland en vrijdagavond stond ik op het honkbalveld een wedstrijd te spelen. Dus dat beantwoordt die vraag denk ik.

Dus je kan het nog?

Ja zeker, het was alsof ik nooit was weggeweest. Ik sloeg direct vanuit vier slagbeurten drie honkslagen, dus dat is heel erg goed. En dat zonder twee jaar niet getraind te hebben, dus ik ben het niet verleerd.

Je zei dat het pokerniveau in Azië lager was dan in Europa. Niet bang dat je pokeren verleerd bent?

Het niveau zal best wel iets omhoog zijn gegaan, maar ik ga er vanuit dat ik nog steeds goed genoeg ben om dat te kunnen verslaan. Ik heb sinds de terugkomst in Nederland nog niet gepokerd; ik wil dat pas doen als mijn hoofd helemaal leeg is en als alles goed geregeld is hier. Over een paar weekjes gaan we dus zien of ik het nog kan.

Trofeeënkast Tobias Peters

Met dank aan TheHendonMob.com.

Partners

CasinoNieuws.nl heeft overeenkomsten met aanbieders van online kansspelen en gebruikt hiervoor affiliate-links. Als u via zo’n link een account aanmaakt, dan krijgen wij daar een commissie voor, zonder extra kosten voor u. Onze partners hebben geen invloed op de redactionele inhoud en reviews van CasinoNieuws.

Meer over

Laat een reactie achter